donderdag 14 september 2023
Heiligen komen de Kleine Overlevenden te hulp die Hemel volgen
Bericht van Sint-Antonius van Padua gegeven aan Mario D'Ignazio, Ziende van De Gezegende Tuin van Brindisi, Italië op 3 augustus 2023
Bidt, bid. Ontblot het verdraaide zelf voor God.
Zet God in het midden van je leven. Verlaat de wereld, het kwaad, de zonde. Heiligen komen de Kleine Overlevenden te hulp die Hemel volgen, Kerk der Laatste Tijden gevormd door leden die zichzelf zal heiligen in tijd.
Zuivert u door het bidden van de ROSENKRANS. De Rosenkrans verricht wonderen in jou.
Geloof, geloof in Jezus de Goede Herder. Hij redt, bevrijdt, geneest diegenen die Hem aanroepen met een oprechten hart.
Volg de Goddelijke Moeder, de Onbevlekte Ontvangenis, Koningin en Mede-Verlosseres. Zij was het Eerste Tabernakel van Jezus, Eerst Christen en Discipel van CHRISTUS-GOD.
Offer rozenkransen aan, rozenkransen, rozenkransen.
Houd van het Kind Jezus, vereer Hem, imiteer Hem.
De Tijden zijn onrechtvaardig, vol kwaad. De tien koningen van de Antichrist zullen over de wereld heersen. Wees niet bang, ga vooruit. Hoop niet op te geven, ga verder.
Trek je terug niet, zoek vrede in je hart. Loof Jahweh, loof God. De Antichrist zal komen aan het Einde der Tijden.
Bereid harten voor om de Goddelijke Geest te ontvangen, de Nieuwe Pinksteren zullen er zijn. Bidt, hou van elkaar, vast, doe vergoeding.
Vertrouw op God de Vader Allerhoogste. Geloof in het Evangelie, mediteer erover.
Bid voor diegenen die dwalen. Corrigeer met liefde.
Bid tot het Kind Jezus. Amen.
Gebed aan het Kind Jezus
gegeven door Sint-Antonius van Padua aan Mario D'Ignazio op 3 aug. 2023
Goddelijk Kind, Eeuwige Zoon des Vaders, ontvang mijn gebed.
Hoor mijn smachtend verzoek en verleen het.
Wees voor mij kracht en bescherming in beproeving, in nood. Laat me niet alleen, troost me, bevrijd me van onrechtvaardigheid.
Zuiver mij, maak mij één met U, Heilige Woord.
Eer aan U, eer en macht aan Uw verheven Naam.
Zegent mij en alle mensheid die in gevaar is om het geloof te verliezen.
Leid Uw kudde, geef vrede aan getrooste harten. Amen.
Sint Antonius van Padua
Ruim zes honderd en vijftig jaar geleden, in Lissabon, de hoofdstad van Portugal, werd een jongen geboren die bij zijn doop Ferdinand genoemd werd. Hij werd meestal Ferdi genoemd.
Binnenkort bleek dat Ferdi een slimme jongen was. Op school stond hij ver voor de andere kinderen en waren zijn antwoorden altijd correct. Dit kwam omdat hij in de klas goed oplette. Hij las ook alle boeken die hij kon vinden. Het is begrijpelijk dat, toen Ferdi vijftien jaar oud was, hem werd gegeven om te kiezen tussen het worden van een officier of staatsman, hij geen van beide koos, maar naar het klooster ging zodat hij door kon leren. In feite wilde hij een groot geleerde worden.
Toen Ferdi acht jaar had gestudeerd, ontving hij de heilige priesterlijke wijding en kort daarna zou hij professor moeten worden. Echter, het ging anders. Precis op dat moment werden de stoffelijke resten van vijf Franciscanen, die korte tijd daarvoor als missionarissen in Afrika martelaarsdood waren gestorven, met grote feestelijkheden teruggebracht naar Portugal. Bij de lichamen van deze helden des geloofs kwam Ferdi tot het besluit dat het veel eerbiediger zou zijn om een martelaar te worden. Hij trad toe tot de Franciscaner Orde en vanaf toen nam hij de nieuwe kloosternaam Anthony aan.
Van de eerste uur die Antonius met de Franciscanen doorbracht, was hij erop uit naar Afrika als missionaris te gaan om zo snel mogelijk martelaar voor het geloof te worden. Ambitie dreef de jonge religieuze op deze verkeerde weg; hij wilde beroemd zijn, koste wat kost.
Uiteindelijk gaven de superieuren toe aan het volhardende dringen van de strever. Vrijwillig ging Antonius aan boord in Lissabon en zeilde, zoals hij dacht, naar roem, maar het liep anders. Alles ging mis voor hem. Hij kwam ernstig ziek in Afrika aan. Lang tijd zweefde hij tussen leven en dood. Er was geen mogelijkheid om het Evangelie te prediken of martelaar te worden, en zo groeide de overtuiging bij Anthony dat God niet wilde dat hij missionaris zou zijn. Tegelijkertijd werd hij steeds meer gevuld met de gedachte dat de ware en echte roem van een christen bestaat in armoede en nederigheid en lage stand. Het was hetzelfde met Christus, die God was en mens werd. Van nu af aan streefde de jonge man met het grote hart alleen naar deze roem.
Antonius ging terug huiswaarts. Maar een storm dreef het zeilschip van de juiste koers af, en in plaats van in Lissabon te landen, strandde het schip op de Italiaanse kust. Weer was alles misgelopen, maar nu stond Antonius op de rechte weg naar ware christelijke roem in nederigheid, want in Italië kende niemand hem, niemand wist van zijn geleerdheid, en zo arm was hij geworden dat hij niets meer had dan de versleten habijt van zijn orde.
Dann entschied sich Anthony, nach Assisi zu laufen, wo sich damals eine große Anzahl von Brüdern um den heiligen Gründer des Ordens, Franziskus, versammelte. Der junge Bruder brach auf und kam in Assisi an, seltsam und unbemerkt; er verschwand in der Menge der Brüder, denn niemand wusste etwas über seine Gelehrsamkeit. Und als die Versammlung sich auflöste, nahm einer der Oberen aus Freundlichkeit den scheinbar unwissenden Bruder unter seine Fittiche und brachte ihn zu einem armen Kloster. Dort sollte der Fremde den älteren Mönchen als dienender Bruder zur Hand gehen. Dort hatte Anthony also Ruhm in Demut nach dem Beispiel Christi gefunden.
Aber nach einem Jahr wendete sich, gemäß Gottes Vorsehung, wieder alles ganz anders. Es gab einmal eine Primizfeier. Viele Brüder, Franziskaner und Dominikaner, waren anwesend, und der Bischof bat einen nach dem anderen, eine feierliche Predigt zu halten. Aber einer nach dem anderen entschuldigte sich damit, dass er die Predigt nicht studiert habe und unvorbereitet sprechen könne. Schließlich rief der Bischof den Bruder Antonius auf, von dem alle dachten, er sei unwissend. Anthony wehrte zunächst ab, indem er sagte, er würde lieber das Küchengeschirr spülen; darin sei er gut. Aber als der Bischof bestand, begann der einfache Bruder zu reden. Zunächst sprach er einfach und klar, sodass die Franziskaner bereits begannen, sich vor den anwesenden Dominikanern zu schämen. Doch dann kam Feuer über den Prediger, und er sprach so warmherzig und aufklärend, dass alle danach erklärten, nie zuvor solche glorreichen Worte in ihrem Leben gehört zu haben.
Von dieser Stunde an hatte Anthony keine Ruhe mehr. Überall musste er predigen. Wo immer er erschien, strömte die Menge herbei. Manchmal wurden bis zu dreißigtausend Zuhörer bei seinen Predigten gezählt. Seine Worte waren ganz scharf, wenn es nötig war. Aber öfter sprach er mit Liebe und Sanftmut. Unzählige Menschen änderten ihr Leben als Reaktion auf seine Predigten. Neid und Hass verschwanden, und wo zuvor böse Taten wüteten, blühten gute Werke. Anthony kümmerte sich besonders um die Armen und Unterdrückten, und er tut es noch immer, denn sonst würden nicht Millionen von Menschen in tausenderlei Nöten zu demjenigen fliehen, der einer der größten Nothelfer aller Zeiten wurde.
Am 13. Juni 1231 starb der heilige Antonius in Padua, wo er den letzten Teil seines Lebens verbrachte und begraben liegt, nach einem Leben voller Arbeit im Dienst Gottes und der Menschen.
Die Endzeitprophezeiungen, die Mario D'Ignazio, Seher des seligen Gartens in Brindisi, gegeben wurden
Quellen: